[Sinds de zomer van 2014 spelen Kristoffer De Weert en Johan Brisaert, telkens op een andere locatie, een seizoenskampioenschap. Eén wedstrijd per seizoen. Een backgammon wedstrijd tot vijf punten die ze ook laten meetellen voor de rating. Het is een hele leuke traditie geworden waar ze echt naartoe leven. De winnaar mag steeds de volgende locatie kiezen. Zeker de laatste jaren proberen ze telkens een originele plaats te kiezen. Hieronder Johan’s verslag van het winterkampioenschap, gespeeld op 11 maart 2018 aan de Dom in Keulen.]
Aan allen die zijn en komen zullen,
Na het onverdiende fiasco op de Muur (zie: herfstkampioenschap) heb ik heel wat slapeloze nachten doorgebracht op de computer op Xtreme Gammon om mijn niveau naar een hoger punt te brengen. De skills leken me okee toen we de hoofdstad achter ons lieten om ons naar het land van bierworsten en Merkel te begeven. Toen Kristoffer de auto plankgas doorheen de landschap joeg vermoedde ik dat dit te maken had met een enorme faalangst, om af te gaan in ons eerste internationale toptreffen.
Zaterdag hebben we eerst Bonn bezocht, met als culinaire stops ‘s middags een McDonalds’ en ‘s avonds een Burger King. Dit alles weggespoeld met een verfrissende cola, “American juice” zoals ze zeggen. Na Bonn, de oude West-duitse hoofdstad, verplaatsten we ons wat verder naar Keulen, waar de impressionante Dom reeds van ver opdoemde. Hij mag wel eens gereinigd worden met een of ander middel van een bekend wasprodukt, want hij slaat zwart uit tot in het diepste van zijn poriën. Zou een laag douchegel erop spuiten helpen?
Na een goede nachtrust wandelden we dan rustig naar de plaats waar het duel uitgevochten is: Der Döm von Köln. Er waren al heel wat toeristen ter plaatse die waarschijnlijk hun reisdata zo geboekt hadden om dit toch wel historische moment niet te missen. Iets wat ze aan hun kleinkinderen kunnen voortvertellen: een winnaar van de Leuven Open die het daar zomaar opnam tegen een finalist van het Belgische kampioenschap driepunters. Men zou voor minder de spandoeken bovenhalen.
De wedstrijd dan: Zoals verwacht kwam ik vlot voor naar 1 – 0 en 2 – 0. Toen de dobbelstenen me effe in de steek lieten en Kristoffer een dubbel aanbood paste ik wijselijk en ging ik akkoord met de 2 – 1. Hij verdiende wel een eerredder dacht ik zo. Het volgende spel deed me bijna juichen tot er golven van zouden verschijnen op de Rijn. Ik verdubbelde, hij accepteerde en ik won op een haar na een gammon. In plaats van 6 – 1 moest ik echter genoegen nemen met een 4 – 1, wat zeker niet slecht is. De ogen van de toeschouwers werden groter en groter toen ik de dobbelstenen terug op het bord liet rollen om het af te maken. Helaas keerden de kansen toen. Kristoffer won met wat geluk een gammon en kwam terug tot 4 – 3.
Zegezeker vatte ik het laatste spel aan. Kristoffer verdubbelde, ik accepteerde en… iets daarna, de klok van de Dom stond op vijf voor twaalf, hoorde ik het donderen in Keulen. Terwijl ik het ganse spel voorgestaan had en Kristoffer zich al neergelegd had bij zijn nederlaag, slaagde hij er toch nog in om dat laatste spel te winnen. Tot enkele rollen van het einde was het spannend. Dit was wellicht het spannendste seizoenskampioenschap dat we ooit gespeeld hebben. Maar helaas: in mijn nachtmerries hoor ik het nog steeds donderen in Keulen want Kristoffer won vrij verrassend met 4 – 5. Duitsland ligt me blijkbaar niet. Niet als dienstplichtig soldaat in 1990 (krijgsgevangene van de Belgische Staat) en niet nu. Helaas, driewerf helaas.
Het zal voor in de lente zijn. Kristoffer heeft de eer om de plaats aan te duiden waar hij in de lente wil verliezen (hoop ik). Komt dat zien!
Johan Brisaert
